Dit was eens een vraag van een kindje tijdens mijn werk als uitvaartfotograaf.

De afgelopen tijd wordt er veel aandacht besteed aan de dood.

Sommige mensen zullen bij het lezen van het woord de dood gelijk door scrollen naar een “vrolijker” onderwerp.

De ander wil hier juist meer over weten en blijft aandachtig doorlezen.

Zelf ben ik ook zo'n persoon die graag meer wil weten over dit onderwerp. Wanneer er iemand ziek is of te maken krijgt met de dood dan raakt het mij. Waar ik soms lang in mijn verdriet kon blijven hangen, heb ik nu mijn passie gevonden om mijn gevoelens om te zetten in iets positiefs met het bijstaan van nabestaanden in hun rouw en verlies verwerking.

Ik doe dit vanuit mijn eigen bedrijf “Doodgewoon fotografie” en in samenwerking met mijn collega's van Uitvaartfotografen Noord.

Als ik er nu bij stil sta dat ik in de afgelopen jaren als afscheidsfotograaf al meerdere keren bij families thuis mocht komen en naast hun overleden dierbare stond, dan had ik dat nooit van mij zelf verwacht dat ik dat ooit zou kunnen. Het klinkt misschien raar maar ik krijg er energie van om nabestaanden te kunnen helpen in de periode van rouw en verdriet. Een luisterend oor zijn, en doen waar ik goed in ben. Het vastleggen van de juiste details met heel veel respect en liefde.

Vragen over de dood.

Ik ben zelf een jonge vrouw, moeder van twee jonge kinderen en werkzaam in de kinderopvang. 

Als afscheidsfotograaf draag ik dan ook een andere pet in een heel ander vak. 

Mijn eigen kinderen worden door mijn vak als uitvaartfotograaf blootgesteld aan dit onderwerp. Ik merk aan onze jongste dochter (8jaar) dat de dood ook nog een vaag onderwerp is. Ze vraagt mij soms dingen en dan laat ik haar eerst zelf na denken over de vraag die ze stelt. Ik vraag haar dan wat ze zelf denkt en vul haar soms aan, maar laat haar vaak ook in haar eigen gedachten. Onze oudste zoon van 12 stelt wel diepgaander vragen en is ook nieuwsgierig naar het onderwerp en toont interesse in mijn werk. Is dit erg? Nee, ik ben trots op mijn kinderen dat ze hier op een mooie manier mee om gaan en dat dit in het gezin bespreekbaar is. 

Daarom word ik ook blij van programma's zoals het klokhuis, waar het onderwerp “de dood” ook op een luchtige manier wordt besproken.

Op een mooie manier worden er vragen gesteld en dingen uitgezocht. Dit geeft kinderen en volwassenen de ruimte om meer te weten te komen over de dood. Maar dat we alles weten, nee! Niemand weet, waar, wanneer en hoe het zal gaan en hoe het zou zijn. Is het ENG ? Nee, iedereen wordt geboren en ook iedereen zal ooit dood gaan. Gelukkig hebben we niet allemaal het eeuwige leven. Als dat zo zou zijn zou het leven ook niet meer zo leuk, en uitdagend zijn.

Happy Stones

Tijdens de lock down zijn de kinderen bij ons in het dorp bezig met het beschilderen van Happy Stones. Stenen die je vindt en weer verstopt om een ander blij te maken. Hier thuis is het idee bij de kinderen bedacht om ook stenen op het kerkhof neer te leggen. Op deze manier willen ze de mensen die iemand zijn verloren blij maken om een Happy Stone op het graf van hun dierbare neer te leggen. Zo geef je de dood toch weer wat meer kleur (:

En ja, ik fotografeer ook levende mensen! 

Juist op de dag van het afscheid is er zoveel liefde te zien en vast te leggen. Wij leggen herinneringen vast, voor nu en later. 

Ik hoop dat het vastleggen van een uitvaart net zo “doodgewoon” zal worden als het fotograferen van geboortes, verjaardagen en bruiloften.